Czuję, że lubisz gdy płaczę.
Rozdział dziesiąty.
Nagle wstałam i wyszłam, zaczęłam płakać. Źle się czułam, ale to była jego wina. Ja nic nie zrobiłam!Weszłam do łazienki i zsunęłam się po ścianie płacząc. Czułam się zniszczona. Że wszystko spieprzyłam. Że to ja.. że to moja wina. Ale to on mnie zranił, naprawdę trudno mi na niego się złościć. Na osobę, którą kocham. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.
-Charlie? Jesteś tam?-zapytał zapewne Niall. Byłam cicho. Nie chciałam nic mówić. Po chwili usłyszałam ponowne pukanie.
-Charlie!?-zaczął krzyczeć.
-Jestem..-powiedziałam bardzo cicho. Potem już nic nie usłyszałam. Gdy nagle ponowne pukanie.
-Chyba nie masz zamiaru siedzieć całą noc w łazience?!-krzyczał. Wstałam otworzyłam drzwi i spojrzałam na niego, zamarł, nie wiedział co powiedzieć.
-Nie.-powiedziałam ocierając łzy. Poszłam do sypialni i trzasnęłam drzwiami. Nagle usłyszałam przy drzwiach jakieś głosy.
*Perspektywa Liam 'a*
Mógł mieć wspaniałą dziewczynę, ale nie.. lepiej wszystko spieprzyć i wmawiać sobie że kogoś się kocha. Widać na pierwszy rzut oka, że kocha Charlie! Patrzyłem jak siedzi przed drzwiami i czeka, aż mu otworzy.
-Będziesz tak czekać?-zapytałem patrząc na niego.
-A co mam zrobić?-zapytał smutny.
-Nie wiem, może zerwać z Sophie i być z Charlie, którą kochasz?-zapytałem z ironią. Wstał i przytulił mnie.
-To takie trudne.. naprawdę..-powiedział płacząc. Zrobiło mi się go szkoda. Bo tak na dobrą sprawę to on po prostu nie potrafił zdać sobie sprawy z swoich uczuć.
-Idź do niej, powiedz jej wszystko.-powiedziałem uśmiechając się do chłopaka. Przytaknął i zapukał.
-Będziesz tak czekać?-zapytałem patrząc na niego.
-A co mam zrobić?-zapytał smutny.
-Nie wiem, może zerwać z Sophie i być z Charlie, którą kochasz?-zapytałem z ironią. Wstał i przytulił mnie.
-To takie trudne.. naprawdę..-powiedział płacząc. Zrobiło mi się go szkoda. Bo tak na dobrą sprawę to on po prostu nie potrafił zdać sobie sprawy z swoich uczuć.
-Idź do niej, powiedz jej wszystko.-powiedziałem uśmiechając się do chłopaka. Przytaknął i zapukał.
*Perspektywa Charlie*
Rozległo się pukanie, a ja nadal siedziałam w koncie.
-Proszę..-powiedziałam cicho. Weszła najbliższa mi kiedyś osoba.
-Charlie?-zapytał szukając mnie wzrokiem. Gdy już zauważył mnie w ciemnym koncie podszedł do mnie i sam usiadł. Objął mnie ramieniem i przytulił do siebie.
-Przepraszam Charlie, jest mi tak cholernie przykro.-powiedział z łzami w oczach.
________________________________________________________
<333 Mi tak się podoba <3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz